hindistan cevizi şekeri

En son bloğuma bir yıl önce yazmışım, aslında biraz beklemek istedim kararımdan eminliğimi test ettim ve gördüm ki ben gerçekten bloğumu seviyorum ve işte yeniden burdayım.
   Öncelikle son gündemim olan şekeri bırakma serüvenimden bahsetmek istiyorum, bir yıl önce kesin bir kararla kendisiyle yollarımızı ayırdık peki dayanabildikmi ayrılığa evet dayandık ara sıra dost ziyaretlerinde yada dışarı yemeğe gittiğimizde bir parça tadına baktığım tatlılar tabiki oldu ama onlar bana mide bulantısı olarak döndü maalesef.
 Her ne kadar şekeri bıraksanızda canınız tatlı bir şeyler istemeye devam ediyor bu gibi durumlarda hurma kurtarıcı daha öncede söylediğim gibi ama bununla yetinemeyebilirsiniz o zamanlardada yeni arayışlara girdim ve  organik hindistan cevizi şekeri ile tanıştım, kendisi şeker ama hem organik hemde rafine şekerin içerdiği bağımlılık yapıcı maddeleri içermiyor sizcede harika değilmi ?
 Hindistan cevizi şekerini tüm tariflerde uygulayabiliyorsunuz, bir dezavantajı var yaptığınız malzemeyi kahverengi yapıyor yani artık beyaz bir kek yiyemiyorsunuz yada muhallebi bu benim için sorun teşkil etmiyor doğrusu ama belki hoşlanmayan olabilir diye ön bilgi vermek istedim :) tabi yeni tariflerim var şekersiz lezzetlerde onlarıda zaman içinde buradan paylaşmaya çalışacağım.

Şimdilik sevgiler Anne kuzudan :)

Hobiler mi? hepsi zaman kaybı...

 Şunu öncelikle belirtmeliyim ki bu başlık kesinlikle benim fikrim değil :)) sağdan soldan duyduğum sözler diyelim. Ben ilk kez 28 yaşında bir hobiye sahip oldum evet yanlış okumuyorsunuz çok ciddiyim. Neden bu kadar geç bilmiyorum yada geçmi onuda bilmiyorum. Tek bildiğim herkesin bir hobisinin olması gerektiği...

 Hobiden anladığımız nedir önce onu konuşalım hatırlarmısınız ilk okul yıllarında bütün kızların elinde bir anı defteri olurdu kalbin kadar temiz bu sayfayı bana ayırdığın için ile başlayan süslü ve anlamlı fakat herkesin aynı ifadeyi kullandığı o meşhuur cümleyle başlardık yazmaya biraz arkadaşımızı överdik belki onu ne kadar sevdiğimizden bahsederdik. Birde anketler vardı orada sorular olurdu en önemli sorulardan biri hobileriniz diğeri fobileriniz :)) hobilerde herkes nedense hep bir ağız etmiş gibi kitap okumak yazardı bilinç altımızda kitap okunmalı ve sevilmeli kodlanmış olmalı fakat bu kodlamayı pek az kişi gerçekten hayata geçirirdi. Ha birde dikkatimi çeken bir konu daha o yıllarda televizyon seyretmek pek hoş karşılanmıyor olsa gerekki herkes deli gibi tv seyrettiği halde bunu yazmazdı veya söylemezdi sanırım bu kural hala geçerli zira kimse tv seyretmiyor ama bütün dizi kahramanlarını tanıyor :))..

 Orta okul yıllarında kitap okuma merakım başlamıştı temel eserler diyebileceğimiz  daha doğrusu tanınmış bütün eserleri o yıllarda okumuş bitirmiştim, lise yıllarında biraz ilgi alanım değişmiş olacakki roman okumuyordum okuduğum bölümle ilişkili olarak psikoloji ağırlıklı kitaplara yönelmiştim ama ben hiç bir zaman kitap okumayı hobi olarak görmedim bana göre kitap okunması gereken bir şeydi yatmadan önce nasılki diş fırçalıyoruz kitapta okunmalıydı.Günümüzde her bilgiye internetten ulaşırız fakat kitaptan okuduklarımız kalıcı olarak beynimize kodlanır ayrıca beyin hücrelerini canlandırmasıda cabası...

Böyle böyle yıllar geçmişti benim hobim diyebileceğim bir şey yoktu aslında ben var olduğunu sanıyordum fakat onlar hobi değillermiş. Tabi yazmak hep vardı,yazardım çünkü ama bunu hobi olarak yaptığımın inanın farkında değildim ben daha çok bir ihtiyaç gibi yazardım yani yazmaya ihtiyaç duyardım yazma merakım ise lise son sınıfta başlamıştı...

Günler aylar yıllar geçti bu arada evlenmiş ikide meleğim olmuştu. Bilirsiniz anne olunca daha bir duygu yoğunluğu yaşar insan heleki benim gibi yazmaya meyilliyse iyice dolar taşar duygular bende kuzularımın bana gelişleriyle daha çok yazmaya başladım ve halada yazıyorum çok şükür...

Sinema seyretmeyi çok sevmezdim o zamanlar türk filmlerinde iyi yapımlar henüz yoktu. Hollywood filmleri ise malumunuz çok müstehcen sahneler barındırıyordu yani benim naif duygularıma hiç birisi hitap etmiyordu. Benim aşk anlayışımla onlarınki çok farklıydı ben aşkı hissederdim onlar ise aşkı bir amaç yada araç olarak görürlerdi(bana göre) tabiki hiç Hollywood filmi seyretmedim değil bir çok başyapıt denebilecek filmlerini seyrettim. Bir arkadaşımızın filmlerle arası çok iyiydi onların sayesinde gerçekten çok güzel filmler seyrettik ve biraz biraz onların sayesinde bazı filmlerinde güzel olabileceğini düşünüyordum artık ama yinede yukarıda saydığım şeyler geçerliydi. Benim ruhuma asla hitap etmiyorlardı...

Birgün arkadaşım beni aradı ve dediki; bir film seyrettim tam senlik kesinlikle çok beğeneceksin muhakkak seyret. O bunu söyledikten 3 yada 4 ay sonra ancak izlemeye karar verdik zira eğitimlede ilgili diyordu hadi bi izleyelim beğenmezsek kapatırız olur biter dedik fimin adı 3 idiot büyük bir çoğunluğun bildiği ama benim bir hayli geç farkettiğim unutulmaz filmler listesinde dünya üzerinde ilk 100 de yerini almış müthiş ötesi filmle ve bollywoodla tanışmış oldum. Bu filmi seyredince ardı arkası kesilmedi tabi ama bollywood maceramı ayrı bir yazıda yazıcam ;)

O zamana kadar hobilerin gerekliliğini tartışabilirdim şimdi bir çok insanın bana dediği gibi ne gerek var canım hepsi zaman kaybı diyebilirdim belkide. fakat şuanda kesinlikle her bireyin en az bir hobisi olması gerektiğini düşünüyorum zira hobiler bir ihtiyaçtır. yukarıda yazmayı bir ihtiyaç olarak gördüğümü yazmıştım o zamanlar öyle düşünüyordum çünkü ama yazmayı sürekli hale getirince yani disipline edip bloğa yazmaya başlayınca aslında bir hobi olduğunu anladım benim ihtiyaç sandığım şey meğerse benim yapmaktan zevk aldığım bir hobiymiş meğer ben hobinin anlamını yanlış yorumlamışım yıllarca bir çok insan gibi...

Bir insanın hobisi olduğu zaman boş şeyler düşünüp canını sıkacak vakti kalmaz, kafasını meşgul eden ama onu düşünmekten zevk aldığı bir eylem vardır artık, boş kaldığı her an ona sarılır yazmaksa yazar, film seyretmekse filmi seyreder, gezmek yeni yerler keşfetmekse onu yapar, yada yeni lezzetler peşindeyse onunla meşgul olur. O kadar çok hobi diyebileceğimiz şey var ki herkes kendisine uygun olanı bulup seçip onunla meşgul etmeli kafasını ve bence hobiler ruhu besler, kendiniz için bir şey yapmış olursunuz evliyseniz birde anneyseniz sorumluklarınız altında ezilip kalmışsınız demektir bir nefes alma ihtiyacı vardır herkesin annelerin bile :)

annelik iç güdüsüyle kendiniz için bir şey yapma fikri her anneye olduğu gibi banada uzak geliyordu belkide yanlış. daha sonra bu şeylerin beni mutlu ettiğini ve çocuklarıma daha kaliteli zaman geçirebildiğimi farkettim çünkü benim uğraşacak ve beni keyiflendirecek bir hobim vardı bunu hangi aramı yapıyorum tabiki onlar uyuyunca onlar uyanıkken yada bana ihtiyaçları varken yani onların vaktinden çalarak kendimi mutlu edemem bunu hiç bir anne yapamaz zaten onlar uyuyana kadar okadar koşturmacalı geçiyor ki zaman nasıl geçtiğini anlamıyoruz bile ve onlar tatlı uykularına dalınca eğer o gün uğraşmak istiyorsam hobilerimi ele alıyorum yazmak istersem sakin kafayla yazıyorum yok istemez ise bir film açıp seyrediyorum ve kendimi ödüllendiriyorum.
Yani demem oki ben ogrendim hobiler zaman kaybi degilmis☺️

Şekersiz Kek

 Şekeri bırakma hikayemizin 4. gününde kendimizi ödüllendirmek için kek yapmaya karar vermistim. Aslında canımız tatlı istemedi ama dışarı çıkacaktık her ihtimale karşı tedbirli olmakta fayda var diye düşündüm kendimizi bir anda markette donat yada turta alırken bulabilirdik...

nasıl mı yaptım ? yapımı çok basit bir tarif...

• yumurta(isteğe bağlı koyulmayabilirde)
• 1 bardak süt veya soda
• 2 bardak tam buğday yada normal un
• 1 paket kabartma tozu ve 1 çay kaşığı karbonat
• bolca küçük doğranmış kuru meyve (2avuç kadar)
• isteğe bağlı ceviz yada fındık
• tarçın

Malzemeler bu kadar isterseniz bir çay bardağı sıvı yağ ekleyebilirsiniz. Malzemeleri güzelce karıştırıyoruz meyvesi bol hamuru az bir karışım oluyor 170 derecede pişiriyoruz.

Tadı nasıl derseniz şekeri 4 gündür kullanmayan için oldukça tatmin edici zira kuru meyveler oldukça tatlı geliyor. Şeker kullanan bir arkadaşımada tattırdım ilk ağzına aldığında şekeri olmadığını farketti fakat meyvelerle birlikte gayet güzel olduğunu hatta kendisininde bu şekilde yapabileceğini söyledi. Yıllardır boşu boşuna şeker yemişiz  diye düşünüyorum şuan, inanın zor değil alışmak 4. gündeyiz ve canımız hiç tatlı istemedi çayın yanında hurma yemeye devam ediyoruz ama o bile çok tatlı geliyor. Giderek başaracağımıza dair inancımda artıyor bugün ilk sınavımızı verdik arkadaşlarla otururken çayın yanında bisküvi yemeyi reddettik ama canımız istemediği için reddettik sağlıklı bir hayata adım adım yaklaştığımızı düşünüyorum tabi çok başındayız henüz ama bir işe başlamak bitirmenin yarısıdır derler ya işte o hesap benimkiside yeni tarifler denedikçe buradada paylaşmaya çalışacağım. inşallah sizlerde aldığınız karar her ne olursa olsun muvaffak olursunuz...

Sevgiler Annekuzudan...

İngiltere Günlüklerim...

İngiltere maceramız üç ay önce başladı zaman hızlı geçiyor aslında sanki dün gelmişiz gibi...Evlendiğimden beri hep gurbet yaşadım ne çok yer gezdik ama bir o kadar dost ve anı biriktirdik hiç bir zaman doğduğum yerden uzak olduğuma şikayet etmedim çünkü ailem gibi dostlarım vardı çok şükür iyiki varlar. Şimdiki durağımız İngiltere  belki de çok yoğun bir hayattan geldiğimizden olsa gerek ki kötü taraflarını değil olumlu taraflarını görüp tadını çıkarmaya çalışıyorum ingiltere günlerimin...Burada insanı en çok etkileyen şey hayatın sakinliği evet burdada çok insan var burdada insanların koşturmacaları var ama birbirlerine olan saygıları da bir o kadar fazla herkes birbirine selam veriyor, tanıyıp tanımadıkları önemli değil sadece insan olduğunuz için değer görüp selam alıyorsunuz. yüzlerinde hep bir gülümseme  hep bir tebessüm, bebekli annelere öncelik tanınması ki bu mevzu ayrı bir yazıda yazabileceğim detaylılıkta bir konu ve şuan beli aklıma gelmeyen bir sürü konu...

  Hep içimde çimenlere özgürce yayılsam ohh uzansam piknik yapsam isteği olurdu malum Türkiyemizde hali hazırda bunu yapmak pek mümkün olmuyor hiç yok değil hakkını yemeyelim ama az maalesef. Buraya geldiğimizde en çok evime yürüme mesafesinde olan parkları, kırları sevdim her gün nerdeyse tam teşkilatlı bir piknik olmasada yanımızda bir şeyler alıp kendimizi atıyoruz parklara 2 tane meleğim var malumunuz onları sürekli evde zaptetmekte kolay değil ki bu kadar parkın bahçenin olduğu bir yerde onları evde tutmakta onlara reva değil. eğer anneyseniz öncelikli olarak çocuklarınızla rahat etmek istersiniz daha doğrusu çocuklarınızı rahat ettirmek, bir kaldırımda itişe kakışa yürümek değil saygı çerçevesinde birbirine yol vererek çocuğunuz bisiklet yada scooter kullanıyorsa rahat bir şekilde o kaldırımda ilerlemek istersiniz çok şey değil bu aslında 10 saniye beklemek kimseye bir şey kaybettirmez  ama bizim insanımızın çok acelesi var çok stresi var çok yorgun dünyanın en ağır işini herkime sorarsanız o yapıyor vesaire vesaire işte bu gibi sebeplerden dolayı burada çocuklu aileler çok rahat ediyorlar bir arkadaşım buraya gelmeden evvel bana 'İngiltere tam bebek büyütmelik bir ülke' demişti ne kadar haklı olduğunu anladım hatta bu yolları bu parkları insanların bebekli annelere gösterdiği özeni görünce belki komik gelicek ama birde harika bebek arabalarını görünce ah bende burada bir bebek büyütmeliyim diye düşünmedim değil...

Yazacak ne çok şeyimin olduğunu farkettim başlayınca, birazda heyecanlıyım acemiyim daha, yıllardır birşeyin hayalini kurup onu hayata geçirdiğiniz an kilitlenip kalıyor insan ben napıcaktım şimdi diye halbuki ne çok şey vardı yazacak...

 Rabbim herkesin hayallerini gerçekleştirmeyi ve hayalini kurduğu şeyi yaşarken rabbine şükretmeyi nasip etsin...

            sevgiler anne kuzudan...

  

 

 

Anne Olunca Anladım!

Ahh annem seni çok üzdümmü acaba off dedimmi hiç? uysal bi çocuktum oysaki ergenliğimde odenli sakin geçmişti tabi bu benim fikrim acaba annem neler yaşadı neler hissetti hiç korktumu benim yanlış yapacağımdan yada ben onu istemeden ağlattımmı ?

Anne olunca anladım !

Rabbim nasip etti çok şükür bir kız bir oğlan evlat emanet etti bize emanet kısmı çok önemli zira hayatımın en zor tecrübesiyle beynime kazındı bu cümle...

ilk önce kızım dünyaya geldi 2007 yılının kasımıydı benim için en güzel yıldı onun doğduğu ve kucağıma verildiği anki hislerimi anlatmam mümkün değil.

onun büyümesini seyretmek her anında yanında olmak ona bir şey olacak korkusu ile gece nefes alışverişini dinleyip huzur içinde uykuya geri dönmek.

sonra ikinci meleğim oğlum! hamileliğide doğumuda oldukça zor geçen ama onu kucağıma aldığımda herşeyi unuttuğum kuzum.

ikinci çocukla daha bir anne oluyormuş insan meğerse anneliğin doruklarına çıkıyormuş bu duyguyu yaşamasaydım ne hissederdim bilmiyorum. Derler ya Allah yoklukla imtihan etmesin amin derim buna sadece ve eklerim varlıklada imtihan etmesin...


Annelik ucu bucağı olmayan bir yol. yola çıkarsınız bilmediğiniz bir yoldur bu karşınıza neler çıkacak bilmezsiniz etrafınızdaki örneklerden ve onca okuduğunuz kitaplardan biraz fikir edinmişsinizdir  ama bunların kafi gelmeyeceğini yaşayınca anlar anne.

zira her çocuk özeldir kendine hastır beş parmağın beşi bir olmaz der atalarımız ve bu sözü kardeşler ile ilgili kullanırız hep, bazen bakıyorumda çocuklarıma ikiside benim evladım ben yetiştirdim onları allahın izniyle ama karakterleri o kadar farklı ki nasıl olabiliyor diye düşünüyorum ama onların ayrı fıtratlara sahip olduklarını kabul etmekle başlıyor her şey ..


annelik her zaman toz pembe değil bu kitabı uzun yıllardır blogerlık yapan blogcu anne yazdı üzerine tıklarsanız kendi bloğuna ve bu kitapla ilgili bilgilere ulaşırsınız ilk kez kitabın adını duyduğumda benimde defalarca aynen böyle düşündüğüm hissini  uyandırdı. yani bingo annelik her zaman toz pembe değildi evet çok güzeldi ama zorluklarıda bir okadar fazlaydı işte tamda bu yüzden cennet annelerin ayağının altındaydı...

cennet anaların ayağının altındadır.  HZ.Muhammed (SAV)

Evet çok zor bir iştir annelik çünkü kadının sorumluluğu sadece annelik değildir sadece en gönüllü en içten en severek yaptığı görevin adıdır annelik. onun dışında ev hanımıdır ki o evhanımlığının işleri hiçmi hiç bitmez eğer ki bir de çalışıyorsa vay haline o annenin ama evlat anne deyince akan sular durur onun bir damla gözyaşı için dünyası yıkılır onun bir gülüşüyle tüm sıkıntısı uçar gider evlat öylesine tatlıdır ki tadına doyum olmaz. aslında aşkın başka bir tarifidir gözüne bakınca içinin yağlarını eriten bu güne kadar aşk sandığınız her şeyi sil baştan yapan...

Hayat çok kısa evet geçen gün bir blogda okudum 2 yaş sendromuyla ilgili yazmıştı annemiz nasıl zor olduğunu ama çokda güzel bir betimleme yapmıştı sonunda bütün yorgunluğunuzu öfkenizi kenara koyun evladınızı düşünün devamı için tık tık okuduğumda bende çok duygulandım onlar nekadar yaramazlık yaparsa yapsın bir gülüşleriyle herşey unutuluyor. rabbim ömür verirse onların büyüdükleri güne şahit olucaz ve bugünlerini çok mu çok özlicez bunun için anın tadını çıkarıp bolca evlatlarımıza rabbimin bize yolladığı meleklerimize sarılalım kokularını içimize çekelim...
             
                   Sevgiler meleklerinin annesi anne kuzudan...